Heydər Əliyev 1969-cu ildə Azərbaycan rəhbərliyinə  gələndə mən institutun I kursuna yenicə qədəm qoymuşdum və o gündən ulu öndərin həyat yolunu, siyasi  fəaliyyətini, bütün nitqlərini, bəyanat və  müsahibələrini nəinki  diqqətlə izləmiş, həm də öyrənmiş, təbliğ və tədris etmişəm. Amma bu, hələ o demək deyil ki, mən ulu öndər  haqqında hər şeyi bilirəm.  Digərlərinin də belə bir  iddiada  olmağa əsla haqqı  yoxdur. Çünki, Heydər Əliyevin nəsillərə nümunə olan ömür yolu və zəngin elmi-nəzəri irsi oxumaqla, öyrənməklə  qurtaran  kitab deyil.  O, böyük bir  məktəbdir. Təkrar-təkrar oxuduqca, öyrəndikcə onun nə dərəcədə  zəngin və tükənməz bir mənəvi sərvət mənbəyi olduğunu daha dərindən anlayırıq. Biz hələ uzaqdan-uzağa ulu öndərimiz haqqında  bu qədər bilirik. İndi görün,  onun yanında, bilavasitə  rəhbərliyi altında  çalışanlar,  o parlaq  şəxsiyyətin  nəsillərə nümunə olan ömür yolu və xidmətləri  barədə  nələri  bilirlər!

Bu məqalə Xaçmaz Rayon İcra Hakimiyyətinin başçısı Şəmsəddin  XANBABAYEVİN ulu öndər Heydər Əliyevin  ömür yolu və əməli  fəaliyyətinin bəzi məqamları barədə xatirələri əsasında qələmə alınmışdır.

Heydər Əliyevi yaxından tanıyan,  onunla tez-tez təmasda olan, bilavasitə ondan tapşırıqlar alan və bu tapşırıqların icrası barədə şəxsən  birbaşa  özünə  məruzə  edən, ümummilli liderin xeyir-duası ilə məsul vəzifələrə təyin olunan, beləliklə də onun idarəçilik məktəbində püxtələşən, mətinləşən, bir sözlə, ulu öndərin yadigarı olan belə insanlardan biri də 1969-cu ildən bu günədək  müxtəlif  rəhbər  vəzifələrdə çalışan və hazırda Xaçmaz Rayon İcra Hakimiyyətinə başçılıq edən Şəmsəddin Xanbabayevdir. Şəmsəddin müəllimi yaxından tanıyanlar çox yaxşı  bilirlər ki,  o, sözü, işi və əməli ilə ulu öndərə qəlbən bağlı olan bir insandır. O, sözün tam mənasında,  sinəsi Heydər Əliyevlə bağlı xatirələrlə  dolu olan canlı bir  kitabdır. Bu kitabı vərəqlədikcə ümummilli liderlə bağlı çoxumuzun heç vaxt eşitmədiyi, bilmədiyi son dərəcə qiymətli məlumatları öyrənmək mümkündür. Onu da deyim ki, Şəmsəddin müəllimdən ulu öndərlə bağlı xatirələri qoparmaq o qədər də asan iş deyil. Mən özüm nə az, nə çox düz səkkiz ildir ki, xidməti işimlə bağlı onunla  tez-tez görüşsəm də, yalnız məqamı düşəndən-düşənə nələrisə öyrənməyə  müyəssər  olmuşam. Yəni, həmin xatirələr Şəmsəddin müəllim üçün həqiqətən, çox əzizdir və bu səbəbdən də  onları sevə-sevə  qəlbinin dərinliklərində qoruyur. Ulu öndərlə bağlı xatirələri danışanda da kövrələ-kövrələ, sanki o anları yenidən  yaşayırmış kimi danışır. Bu yaxınlarda Yeni Azərbaycan Partiyasının yaranmasının 20 illiyi ilə bağlı Xaçmazda  yubiley tədbiri keçirildi. İlk dəfə məhz həmin  toplantıda Şəmsəddin müəllimdən  Heydər Əliyevlə bağlı bəzi  yeni və son dərəcə qiymətli  xatirələr eşitdim. Həmin yığıncaqdan dərhal sonra onun ulu öndərlə bağlı xatirələri barədə  məxsusi olaraq “Xalq  qəzeti” üçün  müsahibə  verəcəyinə razılığını aldım.

— Şəmsəddin  müəllim, gəlin lap əvvəldən başlayaq, ümummilli liderlə ilk tanışlıqdan...

— Xırdalanda işləyiridim. Heydər Əliyev Azərbaycan KP Mərkəzi Komitəsinin I katibi seçiləndən 10 gün sonra məni Abşeron Rayon Tikinti İdarəsinə rəis  təyin etdilər. Ulu öndərlə ilk  tanışlığım  da elə Xırdalanda oldu. Bizim idarəyə əvvəlcə pivə zavodu, daha sonra  mebel fabriki, onun ardınca isə ət kombinatı inşa etməyi həvalə etdilər. Heydər Əliyev də bu tip obyektlərdə işlərin gedişi ilə  tanış olmaq  üçün tez-tez yerlərə gedirdi. Belə səfərlərdən birində tikintidə işlərin  gedişatı barədə məlumat verərkən o, mənim ləhcəmdən  naxçıvanlı olduğumu hiss etdi və soruşdu:

—Haralısan?

—Naxçıvanlıyam, — dedim.

— Bu rayondakı bütün tikintiləri sən aparırsan?

—Bəli.

1977-ci ilin iyununda məni Mərkəzi Komitəyə  çağırdılar. Şöbə müdiri İsmayıl Əsgərov dedi ki, səni Heydər Əliyev qəbul edəcək. İstəyirlər Ordubad Rayon İcraiyyə Komitəsinə sədr göndərsinlər. Qəbul otağında bir az  gözlədikdən sonra  məni  qəbul etdi:

— Mənə dedilər ki, sən artıq Naxçıvana getməyə razılıq vermisən. Bu, çox  yaxşıdır. Naxçıvanlıların bir qismi məndən xahiş edir ki, Bakıya işə gəlsinlər, amma sən Naxçıvana gedirsən. Mən bunu çox bəyəndim.

Daha sonra  Ordubadda  görüləsi işlərlə bağlı tövsiyələrini də bildirdi. Üç il həmin vəzifədə işlədim. 15 yanvar 1980-ci ildə məni Ordubad Rayon Partiya Komitəsinin  I katibi  seçdilər. O zaman da Heydər Əliyev məni qəbul etdi. Dedi ki, sənin fəaliyyətini  yaxından  izləyirəm, hələlik qənaətbəxş işləyirsən.

5 ay sonra o, Ordubada gəldi. Bir çox yerdə, o cümlədən 1500 nəfərin işlədiyi ipəkaçma fabrikində oldu. Qadınların ağır iş  şəraitində  çalışdığını gördü və oradaca yüngül sənaye nazirinə 3 ay ərzində  fabrikdə havalandırma sisteminin qaydaya salınmasını  əmr etdi. Çox keçmədi ki, onun tapşırığı ilə Ordubadda  müasir texnologiya və avadanlıqla işləyən yeni ipəkaçma fabriki tikildi. Ulu öndər Ordubadda olarkən onun rayonumuza gəlişindən xəbər tutaraq  akademik Yusif Məmmədəliyevin abidəsi önünə  toplaşmış on minlərlə insanın qarşısında çıxış etdi. Onun ordubadlılarla görüşdə dediyi “Ordubad Azərbaycanın incisidir” kəlamı hələ də dillər əzbəridir.

O, Bakıya dönəndən sonra Naxçıvan Vilayət Partiya Komitəsinin I katibi məni yanına çağırıb dedi:

— Heydər Əliyev mənə tapşırdı ki, Ordubadın I katibini qoru.

Bu, əlbəttə, mənim üçün çox böyük  etibar və diqqət idi. Odur ki, ömrüm boyu bu diqqətə, bu etibara  layiq olmağa çalışmışam.

— 1982-ci ildə Heydər Əliyevi Moskvaya apardılar. O, Sovet dövlətinin  rəhbərliyindən biri kimi  fəaliyyətini davam etdirdi. Həmin  dövrdə Azərbaycanda hadisələrin sonrakı  inkişafı barədə nə deyə bilərsiniz?

— Heydər Əliyevin getməsi ilə Azərbaycanda bir sıra sahələrdə, xüsusən də dövlət  idarəçiliyində çox  ciddi  boşluqlar yarandı. Açığını deyim ki, işgüzar və vicdanlı kadrlar üçün olduqca  ağır  bir dönəm  başladı. Heydər Əliyevin əleyhinə aparılan, özü də Moskvadan idarə olunan çirkin  kampaniya namuslu insanları qəzəbləndirir, onların əlini işdən  soyudurdu.

31 dekabr 1989-cu il tarixdə Moskvanın  xalqımıza və onun  siyasi  liderinə qarşı hərəkətlərinə cavab olaraq Azərbaycanın İran və Türkiyə ilə dövlət sərhədindəki sərhəd dirəkləri  çıxarılıb atıldı. Bundan 3 gün sonra  Vəzirov, Girenko və Nişanov  Naxçıvana gəldilər. Başda Nehrəm camaatı olmaqla  Naxçıvan əhli  onlara elə bir üz göstərdi ki, gəldiklərinə də peşman oldular. Təsəvvür edin,  camaat onların yolunu  blokadaya alaraq vilayət partiya komitəsinin binasına daxil olmalarına çox ciddi əngəl yaratdı. O zaman Ali Məclisin binası qarşısına   toplaşanların  bir çoxunun  əlində “Vəzirov çıx get!”, “Yaşasın Heydər Əliyev!” şüarları yazılmış plakatlar və ulu öndərin portretləri var idi. Bu, əslində Naxçıvan əhalisi tərəfindən keçirilən ilk Heydər Əliyevi müdafiə mitinqi idi.

— Sizə münasibət necə idi?

— 1990-cı il mayın 6-da Naxçıvan Vilayət Partiya Komitəsinin I katibi Afiyyədin Cəlilov məni kabinetinə çağıraraq dedi:  “Çox yaxşı işləyirsən, ona görə də səni II katib təyin etmək istəyirəm”. Mən etiraz etmədim. Bir gün ötəndən sonra  o, yenidən məni  çağıraraq, işdən  getməyim barədə ərizə istədi. Səbəbini soruşdum, dedi ki, belə məsləhət oldu. Mən də, ərizə yazıb işdən getdim. Dörd ay işsiz qaldım.

1990-cı ilin yayında Heydər Əliyev Naxçıvana qayıtdı. İlk  vaxtlar o, bacısının evində qalırdı və biz tez-tez  görüşürdük. O vaxt Naxçıvanın çox ağır  günləri idi. Hərbi qayıqların Araz çayında  yan-yana düzülərək nə məqsədlə növbə çəkdiyi Naxçıvan Şəhər Partiya Komitəsinin I katibi kimi, mənə çox yaxşı bəlli idi. Bəli, nə qədər acınacaqlı və dəhşətli olsa belə, cəbhəçilər  Heydər Əliyevdən  canlarını qurtarmaq və hakimiyyəti qəsb etmək naminə hətta Naxçıvanı da ermənilərə təslim etməyə hazır  idilər. Əhali isə  çaşqınlıq və həyəcan içərisində nə edəcəyini bilmirdi.  Heydər Əliyevin Naxçıvana dönüşü insanları ürəkləndirmişdi.  Cəbhəçilər isə xalqın təzyiqindən qorxaraq manevr etməyə başladılar. Bir sözlə, Naxçıvan camaatı Heydər Əliyevə, Heydər Əliyev isə Naxçıvan camaatına arxa-dayaq oldu.

Günlərin  bir günü Ordubadda idim. Xəbər gəldi ki, Afiyəddin Cəlilov məni çağırır. Mən də getdim. 1990-cı ilin sentyabrında məni Naxçıvan Dövlət Plan Komitəsinin  sədri və baş nazirin I müavini vəzifəsinə təyin etdilər. Əlbəttə, aylarla işsiz qalan  adamı birdən-birə belə məsul vəzifəyə təyin etmək elə belə məsələ deyildi. Sonradan öyrəndim ki, bu təyinat məhz ulu öndərin tapşırığı əsasında baş tutub. O zaman nehrəmlilər Heydər Əliyevin deputatlığa namizədliyini vermişdilər. Ulu öndərin seçkiqabağı  görüşləri olduqca  yüksək səviyyədə keçirdi. Seçki günü də hamıdan daha çox səs toplayan məhz Heydər Əliyev oldu. Nəhayət, 3 sentyabr 1991-ci ildə o, Naxçıvan əhalisinin israrlı təkidi ilə Ali Məclisinin sədri  seçildi.

— Sözsüz ki, yenidən o dahi şəxsiyyətlə bir  yerdə işləmək böyük xoşbəxtlik idi.

- Gecə də, gündüz də  Allahıma şükr edirəm. Şükr edirəm ki, İlahi, o dahi insanla görüşməyi, bir yerdə işləməyi, məsləhət və tövsiyələrini eşitməyi, onun insanlara olan qayğısını müşahidə etməyi mənə nəsib edib. Mən özümü çox  xoşbəxt insan hesab edirəm. Yəni, mənim üçün Heydər Əliyev kimi dahi bir insanın rəhbərliyi altında  işləməkdən, onunla bir dövrdə yaşamaqdan şərəfli nə ola bilərdi?!

Naxçıvana rəhbərlik etdiyi qısa müddət ərzində o, dörd dəfə Türkiyədə, iki dəfə İranda rəsmi səfərdə oldu, Turqut Özal, Süleyman Dəmirəl, Rəfsəncani və digər rəsmilərlə görüşərək  danışıqlar apardı. Bilirsiniz, o insanlar Heydər Əliyevə necə qiymət verirdilər?! Onlardan heç biri və heç zaman onun sözünü  kəsmirdi. Bu insanların hər biri onu çox böyük maraq və diqqətlə dinləyirdi.

1992-ci ilin  aprelində İzmirdə çox  böyük bir iqtisadi forum keçirildi. 67 ölkənin dövlət  və hökumət  başçılarının təmsil olunduğu bu forumda ən hörmətli yerdə Turqut Özal, onun xanımı, Heydər Əliyev, daha sonra Süleyman Dəmirəl və qeyriləri  əyləşmişdi. Heydər Əliyevin forumdakı nitqi çox böyük  marağa  səbəb oldu və hamıdan əvvəl məhz Turqut Özal  ayağa qalxaraq onu alqışladı. Ona baxaraq  bütün salon ayağa qalxdı və Heydər Əliyevi alqışladı.

1992-ci ilin avqustunda İran Prezidenti Rəfsəncani onu rəsmi səfərə dəvət etdi və özünün  şəxsi təyyarəsini Naxçıvana onun dalınca göndərdi. İran Prezidenti Heydər Əliyevi çox böyük hörmət  və ehtiramla  qarşıladı, danışıqların  gedişində İranla Naxçıvan arasında çox mühüm əhəmiyyətli protokol  imzalandı. Həmin protokola əsasən  tez bir  zamanda Şahtaxtı kəndində yeni körpü  tikildi. İki  müştərək bazar açıldı,  iri qabaritli  maşınların İran  ərazisindən  keçərək Bakıdan Naxçıvana yük  daşımasına  icazə  verildi, Xoy-Culfa-Naxçıvan qaz kəmərinin  çəkilişinə dair razılıq əldə olundu və nəhayət, İrandan Naxçıvana 30 meqavat gücündə elektrik enerjisi verilməsinə başlanıldı. 1992-ci ilin  sonlarında isə Türkiyədən, daha doğrusu, İqdırdan Naxçıvana  elektrik xətti çəkildi. Təsəvvür edin, 98 kilometrlik yüksək gərginlikli  elektrik xətti cəmisi 6 ay ərzində istifadəyə verildi. Bütün bunlar, əlbəttə, o zaman ağır blokada şəraitində olan Naxçıvan üçün həyati əhəmiyyətli işlər idi.

1993-cü il martın 18-də İran Prezidenti Rəfsəncani ilə növbəti görüşündən  qayıdarkən Heydər Əliyev Xudafərin körpüsünə baxmağı qərara aldı. Yolüstü İran Culfasının Ordubadla üzbəüz olan Siyaqut kəndindən keçərkən camaat onu tanıdı. Hamı ətrafına toplaşdı,  hörmət və ehtiram əlaməti olaraq ayağının altında 31 qoyun qurbanı kəsildi. Daha sonra Xüdafərin  istiqamətində yolumuzu davam etdirərkən  Mehri rayonunun Aqarak  qəsəbəsində Araz çayı üzərində İranla-Ermənistanı birləşdirən körpü tikildiyini görəndə ulu öndər bərk  narahat oldu. Xudafərin körpüsündə bizi 18 yaşlı bir  əsgər  qarşıladı. Körpünü qoruyurdu. Əvvəlcə o, bizi körpüyə buraxmadı və  birdən ulu öndəri tanıyaraq, — “Siz yoldaş Əliyev deyilsiniz?! — deyə qabağa düşərək böyük ehtiramla, buyurun, keçin, — dedi. Sonra da əlavə etdi: — Atam Füzulidəki  evimizdə Sizin şəklinizi  divardan  asdığımız xalçanın üstünə  vurub. Sizi ondan tanıdım. Gənc Azərbaycan əsgərinin bu səmimi sözləri ulu öndəri kövrəltdi. O, əsgəri  qucaqlayıb öpərək, xidmətində ona uğurlar arzuladı.

O dövrün çətinlikləri barədə çox danışa bilərəm. Bir tərəfdən  Bakının  Naxçıvana  ögey münasibəti, respublikanın başında  duran  təsadüfi və  başabəla rəhbərlərin Heydər Əliyev xofu, digər tərəfdən isə Ermənistanın yaratdığı  blokada və müharibə çağırışları Naxçıvandakı onsuz da  dözülməz olan  şəraiti daha da  gərginləşdirdi. Təsəvvür edin, Ali Məclisin sədri  hətta qışın sərt şaxtalı günlərində belə çox vaxt gecə saat 3-ə, 4-ə qədər işləyirdi. 

Heydər Əliyevlə görüşmək üçün Naxçıvana saysız-hesabsız insan  gəlirdi. Bu adamları yerləşdirmək, onlara qulluq  etmək lazım idi. Yeni Azərbaycan Partiyasının  təsis konfransını  yada salmaq  istərdim. Adamlar cəmisi 32 nəfərlik  tutumu olan YAK-40 təyyarəsinə tramvaya doluşan kimi doluşaraq, Naxçıvana gəlirdilər. Təsis konfransının  keçirildiyi C.Məmmədquluzadə adına Naxçıvan Teatrının  binasında  son 3-4 ildə, demək olar ki, heç bir  tədbir  keçirilməmişdi. İnanın, teatrın içərisi  küçədən daha soyuq  idi. Amma ulu öndər bu şəraitdə belə  paltosunu  aşağıda soyunaraq  kostyumla konfransa girdi və axıradək də heç nə hiss  elətdirmədi.

—1993-cü ilin  iyununda ölkədə siyasi gərginlik pik həddinə çatdı. Cəmi bir neçə ay öncə  hakimiyyət əldə etmək uğrunda bir-birini didən  üzdəniraq liderlər günü-gündən  dərinləşməkdə olan  daxili  siyasi böhran və xaricdən olan  təzyiqlər  qarşısında  tab gətirə  bilməyərək pərən-pərən  düşdülər. Belə olan halda  hamı Naxçıvandan ümid gözləyirdi. Heydər Əliyevin yenidən siyasi rəhbərliyə qayıtması üçün  hər yanda  imzatoplama  kampaniyası  gedirdi. Görkəmli  ziyalılar, alimlər, ictimai xadimlər ona  dönə-dönə  müraciət  etdilər və nəhayət, iyunun 7-də Prezident Əbülfəz Elçibəy öz şəxsi TU-134 təyyarəsini onun ardınca Naxçıvana  göndərdi.

—Təbiidir ki, Bakıda baş verənlərdən  Naxçıvan  camaatı da çox  narahat idi.  Qarabağda hərbi əməliyyatların  gedişi zamanı düçar olduğumuz  uğursuzluqlar hamıya dərd  olmuşdu. Bu problemlər Heydər Əliyevin  də  yuxusunu ərşə  çəkmişdi. Daxili siyasi qüvvələrlə, xarici ölkə rəsmiləri ilə bu istiqamətdə  ardıcıl olaraq  danışıqlar aparmaqda  idi. Amma Bakıya  dönmək  məsələsində əvvəlcə razılıq vermədi. Prezidentin  təyyarəsi 3 gün  Naxçıvanda onu gözlədi. Mənim kabinetimdən bir neçə dəfə Elçibəylə  danışdılar və bildirdilər ki, Heydər Əliyev gəlmir. Yalnız Elçibəyin  təkrar-təkrar  və israrlı  xahişindən  sonra o, Bakıya  getməyə  razılıq verdi.

Onu Bakıya yola  salmaq üçün, demək olar ki, bütün  Naxçıvan  əhalisi  Ali Məclisin  qarşısındakı  meydana  toplaşmışdı. İnanın,  insanların çoxu göz yaşları içərisində idi. Kimisi sevinirdi ki,  Heydər Əliyev Bakıya gedib  qardaş qırğınının qarşısını alacaq və Azərbaycan  dövlətini parçalanma təhlükəsindən xilas edəcək. Kimisi də Heydər Əliyev gedəndən sonra Naxçıvanın taleyinin  necə olacağından  narahatlıq keçirdiyi üçün  göz yaşları  axıdırdı. Bütün  bunları seyr edən ulu öndər toplaşanlara  xitabən belə dedi: Narahat olmayın, mən Naxçıvana yenə də gələcəyəm!

Bakı aeroportunda onu  Naxçıvanda olduğundan  daha böyük  izdiham qarşıladı. Adamlar bütün maneələri aşaraq birbaşa təyyarənin pilləkəninin  yanına qədər  gəlmişdilər. Onları buraya gətirən ulu öndərə olan  məhəbbət, sədaqət və ən başlıcası isə, inam idi. Hamı ürəkdən inanırdı ki, Azərbaycanı düçar olduğu bəlalardan yalnız  Heydər Əliyev xilas edə bilər.

— Siz doğrudan da çox xoşbəxt insansınız. Zarafat deyil, az qala, bütün  şüurlu  ömrünüz boyu ulu öndər Heydər Əliyevlə bu və ya digər  formada təmasda olmusunuz. Onun xeyir-duası ilə yeni-yeni təyinatlara getmisiniz. İllər boyu səhər-axşam ondan tapşırıqlar  almısınız, məsləhət və tövsiyələrini eşitmisiniz. Çətin anlarda da, xoş günlərdə də çox vaxt onun  yanında olmusunuz.

—Mənim həmişə bir yolum olub. Bu,  Heydər Əliyev yoludur. O yol Azərbaycanı daim uğurlara aparan bir yoldur. Bu yol Vətənə, xalqa ləyaqətlə xidmət etmək yoludur. Ulu öndər özü bu yolu seçib və bizləri də belə  tərbiyə edib. Onun məsləhət, tövsiyə və iradlarına  məhəl qoymayaraq bu yoldan çəkilənlərin acı taleyi indi Azərbaycanda hər kəsə  bəllidir.

Vətəni, xalqı böyük hədəflərə doğru aparmaq qüdrətində olan  yetkin siyasi  liderlər az-az yetişir. Azərbaycan xalqı xoşbəxt xalqdır ki, ulu öndər Heydər Əliyevdən sonra  möhtərəm Prezidentimiz  cənab İlham Əliyevin  timsalında  böyük siyasətdə xüsusi yeri və çəkisi olan daha bir parlaq dövlət xadimi  yetirdi. Böyük  fəxr hissi ilə deməliyəm ki, Heydər Əliyevin  ailəsində böyüyən, tərbiyə alan, onun məktəbində püxtələşmiş möhtərəm Prezidentimiz yeni tarixi şəraitdə doğma Azərbaycanımıza daha böyük uğurlar qazandırmaqdadır. Prezidentimizin hər dəfə  dünya liderləri ilə görüşlərini seyr etdikcə, onun çox nüfuzlu  beynəlxalq  tədbirlərdəki çıxışlarını dinlədikcə, vallah ürəyim dağa dönür. Baxın,  Azərbaycanın hər bir bölgəsi necə də  sürətlə  inkişaf edir. Şəhərlərimiz, kəndlərimiz gündən-günə  daha da  abadlaşır. Bu gün Allaha şükürlər olsun, hər şeydən doyuruq, təkcə doğma Bakımıza  baxmaqdan doymaq olmur. Təsadüfi deyildir ki, Azərbaycanda olan  qonaqların bir çoxu öz ölkələrinə dönəndən sonra Bakını “Qafqazın Dubayı” kimi təqdim edirlər. İnanın, bütün bunlar birbaşa ölkə Prezidentinin  xidmətidir.

Bu yerdə yadıma bir əhvalat düşdü: 1978-ci il idi. Heydər Əliyev Qazaxda zona  müşavirəsi keçirirdi. Mən də Ordubad Rayon Soveti İcraiyyə Komitəsinin sədri kimi həmin iclasda iştirak edirdim. Yığıncaqdan  əvvəl rayon mədəniyyət evi üçün inşa edilmiş yeni binanın açılışı oldu. Bu zaman bir nurani kişi Heydər Əliyevə yaxınlaşaraq bu bayatını dedi: 

Əzizim Ordubada,

Yol gedər Ordubada.

Sərkərdə yaxşı olsa,

Verməz ordunu bada.

Azərbaycan xalqının bəxti onda gətirib ki, ulu öndər Heydər Əliyevin  və onun  layiqli davamçısı olan möhtərəm Prezidentimiz İlham Əliyevin timsalında onun  sərkərdələri həqiqətən yaxşı olub. Dostlarımız da, düşmənlərimiz də Azərbaycanın son illər  bütün sahələrdə  böyük uğurlar  qazandığını  etiraf edirlər. Əlbəttə, bütün bunlara  görə biz, hər şeydən öncə, məhz möhtərəm cənab Prezidentimizə minnətdar olmalıyıq.

Sözardı;  İnsanlar bir-birinə  bənzədikləri qədər də, bir-birindən  fərqlənirlər. Məmurlar da  belədir. Onlar bir sıra keyfiyyətləri, xüsusən də icra etdikləri  funksiyaları  baxımından bir-birinə çox bənzəyirlər. Ən azı, fəaliyyətlərinin zahiri tərəfi bu cür  düşünməyə  əsas verir. Amma onları da bir-birindən fərqləndirən çox ciddi nüanslar var. Nədənsə, özü də hər dəfə Xaçmaza  gedəndə, icra başçısı Şəmsəddin Xanbabayevlə həmsöhbət olanda,  onun təşəbbüsü, rəhbərliyi və bilavasitə nəzarəti altında icra olunan  bir-birindən  gərəkli və zövqlü layihələri seyr  edəndə bu barədə daha çox düşünürəm.  Şəmsəddin müəllim çox böyük bir  məktəb keçib. Bu, bütün ideyaları və  idealları hər zaman təzə və təravətli olan Heydər Əliyev məktəbidir. Əfsuslar olsun ki, ölkədəki bəzi destruktiv qüvvələr çox zaman hətta  bu cür  yaradıcı və işgüzar kadrların üzərinə də  kölgə  salmağa cəhd edirlər. Belələrinə cavab olaraq millət vəkili Siyavuş Novruzovun bu  günlərdə qəzetlərdən birinə verdiyi müsahibəsindən  bir məqamı yada salmaq istərdim: “İcra başçısı bir rayonun  rəhbəridir, o, kifayət qədər  oturuşmuş, qabiliyyətli, bacarıqlı adam olmalıdır. Demirəm ki, bütün  yaşlılar  bacarıqlıdır, gənclər də ağılsızdır. Sadəcə  seçim olur. Bəzi başçılar var ki, 70-ə çatıblar, amma  işləyirlər. Elə Xaçmazın icra başçısı  10 gəncə dəyər ki,  yaşına  baxmayaraq tikib-qurur, bütün xaçmazlılar başına and içir”. Millət vəkilinin sözlərinə qüvvət olaraq  bildirmək istərdim ki, bu gün Xaçmaz həqiqətən də olduqca coşqun  və hərtərəfli  inkişaf  yolundadır. Orada son bir neçə ildə  tikinti və quruculuq  sahəsində görülən və hazırda da  davam etdirilməkdə olan işləri sadalamaqla  qurtaran deyil. Təsəvvür edin, indi Xaçmazda 5 park, 11 muzey var. Hazırda tarix diyarşünaslıq muzeyi  üçün üçmərətəbəli yeni bina  inşa olunur. Heydər Əliyev prospekti başdan-başa yenidən qurulur və s.

Möhtərəm oxucu, Xaçmazda özünəməxsus milli üslubda inşa edilmiş Heydər Əliyev Mərkəzində olarkən, Bakı-Xudat yolu üstündə salınmış  Heydər Əliyev seyrəngahı və rayon mərkəzindəki Heydər Əliyev  parkında ilin-günün bütün  çağlarında hökm sürən  qələbəliyi seyr edərkən, Xudat və Yalamadakı Heydər Əliyev  muzeyləri ilə  təkrar-təkrar tanış olarkən, idarə,  müəssisə və təşkilatlarda, istehsalat yerlərində yaşından, vəzifəsindən, təhsilindən, peşəsindən, milli və siyasi  mənsubiyyətindən asılı olmayaraq minlərlə, on minlərlə insanın Heydər Əliyev irsinə olan diqqət və marağını, sevgi və sədaqətini, ən nəhayət, xaçmazlıların özlərinə həm də ağsaqqal  bildikləri icra  başçısı Şəmsəddin Xanbabayevin o dahi insanla bağlı  xatirələrini dinlədikcə bir daha  əmin olursan ki, bəli, ulu öndər 70-80-ci illərdə və müstəqillik illərində olduğu kimi bu gün də bizimlədir, Azərbaycan xalqı ilə bir yerdədir. O, sabah da, gələcək illərdə də xalqımızın ürəyində, qəlbində və əməllərində  yaşayacaqdır.

Qələmə aldı:Qafar CƏBİYEV,
əməkdar jurnalist, tarix elmləri doktoru